Soinu teknologiaren garapenaren historia lau fasetan banatu daiteke: hodia, transistorea, zirkuitu integratua eta eremuko efektu transistorea.

1906an, American de Forrest-ek hutsezko transistorea asmatu zuen, eta horrek giza teknologia elektro-akustikoa aitzindari izan zuen. Bell Labs 1927an asmatu zen. Iritzia teknologiaren ondoren, Williamson anplifikadoreak feedback teknologia negatiboa izan du, adibidez, anplifikadorearen distortsioa 1950eko hamarkadara murrizteko, hodi anplifikadorearen garapenak aldi hunkigarri bat lortu zuen, hodi anplifikadore askotariko bat sortu zen amaigabean. Hodi anplifikadorearen soinuaren kolorea goxoa eta biribila delako, zaleek nahiago izaten dute.

1960ko hamarkadan, transistoreen sorrerak audio zale ugari egin zituen audio mundu zabal zabalagoan. Transistore anplifikadoreek timbre delikatu eta mugituaren ezaugarriak dituzte, distortsio baxua, maiztasuneko erantzun zabala eta barruti dinamikoa.

1960ko hamarkadaren hasieran, Estatu Batuek lehen aldiz zirkuitu integratuak sartu zituzten, audio teknologiako kide berriak baitira. 1970eko hamarkadaren hasieran, zirkuitu integratuak pixkanaka onartu ziren soinu-industriak kalitate handiko, prezio baxua, bolumen txikia, funtzio asko eta abar direla eta. Orain arte, Zinema Hurbileko zirkuitu integratuak eta anplifikadore operatiboko zirkuitu integratuak oso erabiliak izan dira audio zirkuituetan.

1970eko hamarkadaren erdialdean, Japoniak lehen eremuko efektuak lanaren gomendio hodia sortu zuen. Eremu-efektuaren potentzia-hodiak elektroi hodien, tonu lodi eta gozoaren kolorearen ezaugarriak dituelako, thd <0,01% (100khz) thd, laster. Gaur egun anplifikadore askotan, eremuko efektu transistoreak azken irteera gisa erabiltzen dira.

 Inportatutako baxua ULF egokia da

12 hazbeteko barruti osoko aisialdi bozgorailua