Soinu-teknologiaren garapen-historia lau etapatan bana daiteke: hodia, transistorea, zirkuitu integratua eta eremu-efektuko transistorea.

1906an, de Forrest estatubatuarrak huts-transistorea asmatu zuen, eta horrek gizakiengan elektroakustika teknologia aitzindaria izan zen. Bell Labs 1927an asmatu zen. Atzeraelikadura negatiboaren teknologiaren ondoren, audio teknologiaren garapena aro berri batean sartu zen, Williamson anplifikadoreak arrakastaz erabili zuen atzeraelikadura negatiboaren teknologia anplifikadorearen distortsioa asko murrizteko. 1950eko hamarkadan, hodi-anplifikadorearen garapena garai zirraragarrienetako bat izan zen, hodi-anplifikadore mota ugari agertzen ari ziren etengabe. Hodi-anplifikadorearen soinu-kolorea gozoa eta biribila denez, zaletuek oraindik ere nahiago dute.

1960ko hamarkadan, transistoreen sorrerak audio zaletu ugari audio mundu zabalago batean sartzea ekarri zuen. Transistore anplifikadoreek tinbre delikatu eta mugikorra, distortsio txikia, maiztasun erantzun zabala eta gama dinamikoa dituzte ezaugarri.

1960ko hamarkadaren hasieran, Estatu Batuek lehen aldiz zirkuitu integratuak aurkeztu zituzten, audio teknologiaren kide berriak direnak. 1970eko hamarkadaren hasieran, zirkuitu integratuak pixkanaka aitortu ziren soinu industrian, kalitate handia, prezio baxua, bolumen txikia, funtzio ugari eta abar zirelako. Orain arte, film lodiko audio zirkuitu integratuak eta anplifikadore operatiboko zirkuitu integratuak asko erabili dira audio zirkuituetan.

1970eko hamarkadaren erdialdean, Japoniak eremu-efektuko lan-gomendioko lehen hodia ekoiztu zuen. Eremu-efektuko potentzia-hodiak elektroi-hodi puruaren ezaugarriak, tonu-kolore lodi eta gozoa eta 90 dB-ko tarte dinamikoa, THD < % 0,01 (100 KHZ) dituenez, laster ezagun egin zen audioan. Gaur egungo anplifikadore askotan, eremu-efektuko transistoreak erabiltzen dira azken irteera gisa.

 Inportatutako baxu ULF proiekturako egokia

12 hazbeteko gama osoko entretenimendu bozgorailua